naar Bryce canyon

Hallo allemaal! Voor het eerst schrijf ik dit verslag, ik had de keuze uit afwassen, afdrogen of een stukje schrijven, het laatste is het geworden. Paps en mams zijn nu saampjes aan het afwassen. Vanochtend werd ik rond 7 wakker gemaakt, whoehoe, dat was een soort van uitslapen. Normaal word ik rond half 6 al wakker van het licht....)-: Wel behoorlijk slecht geslapen, heel de nacht gedroomd dat we een clif in reden....that's not funny. We hadden geen zin in ontbijt dit keer dus gelijk gaan rijden richting het eerste echte park, the Bryce canyons. Een paar keer uitgestapt bij een viewpoint tot bij de vierde ik voor de grap zij: 'Dit is wel een heel gaaf hardloopstuk'. Dus zo gezegd zo gedaan, ik mijn nieuwe kleding aan gedaan, nieuwe stappers onder gebonden en gaan met die banaan. Papa en mama zijn bij het viewpoint gebleven en zijn 25 minuter na mijn vertrek mij achterna gekomen. Ondanks de 2000m hoogte toch 4.8km in 25 minuten met stukken van 14%....jawel stijging. (hmmmm had beter kunnen afwassen, ze zijn nu al klaar(-;) Het uitzicht met hardlopen was werkelijk adembenemend! Moet ik van mama vermelden; het is de laatst geasfalteerde weg van Utah....owee als jullie met deze quizvraag een miljoen verdienen, bij deze claimen wij alvast ons aandeel. Jammer dat we geen foto's kunnen uploaden van hoe mooi het onderweg was. Er is een groepsapp aangemaakt waar we foto's zullen versturen. So don't put yourselves out of the group! In Brace een kaart gekocht waar we alle parken mee kunnen bezoeken en gelijk een campingplek uitgezocht. Toen even de informatie gelezen van the touristinformation en hierin stond dat je hier kan paardrijden door de canyons, hoe leuk is dat. Gelijk gebeld euitgezochtn moest me binnen 20 minuten melden, twee uur rijden in het park. Hieeeeehaaaa, there i go. Papa en mama hebben me erheen gebracht en uitgezwaait en zijn zelf naar nog meer viewpoints gegaan van het park. Hoe mijn my little pony heette weet ik niet meer, maar woooowww, laten we haar Bertha 2 noemen, Bertha 2 ging als een malle. Bij de ontmoeting met Bertha gelijk de ins and outs van het Westernrijden uitgelegt gekregen. Dat is wel even anders dan netjes Engels rijden. Op een pad met een clif van 200 meter naar beneden wist Bertha het te presteren om te stijgeren en te bokken, ik denk zjisel de wissel, ik wil nog niet dood. Ik aan de teugels trekken, owwwwww, dat werkt niet bij westernrijden....Bertha met 30 km per uur in de achteruit stand..nog steeds op diezefde clif. Na deze bijna doodervaing Bertha gelukkig onder de knie gekregen. Het was werkelijk een prachtige rit. Hierna naar de camping terug gelopen, nog zo goed onthouden hoe ik moest lopen en toch kom ik bij de achterkant binnen. Na een uurtje wachten komen papa en mama aan. Drankje gedaan en toen ben ik begonnen met koken. Zoete aardappel met mais ,boontjes en zalm. Jawel ik heb een goed invloed op de gezondheid van mijn ouders(-:.
Vanavond gaan we voor het eerst een spelletje doen en dan lekker op tijd naar bed, morgen weer rond 7uur op, Zion is het idee. Veel liefs, Paula